داستان ظرف شستن من در پادگان

محمدرضا باقرپور 
  بازدید : 270
جمعه 05 دی 1399 زمان : 16:23 
 نظرات (0)

در زمان خدمت سربازی، در پادگان، از قبل، به دوستان گفته بودم: من حوصله ظرف شستن را ندارم؛ این یکی را از من نخواهید؛ کارهای دیگر را می‌توانم انجام دهم و در خدمتتان هم هستم اما کسی، هیچ توجهی نکرد به این خواسته‌ام. یک بار که کلی هم ظرف جمع شده بود و اتفاقاً، بیشتر از همیشه و شستن آن را هم به من محول کرده بودند، هیچ حرفی نزدم؛ همه ظروف را که بیشترشان هم فلزی بود، همراه با قابلمه و تابه و قاشق‌ها، به ته یک چاله عمیقی که به منظور جمع کردن نان‌های خشک‌ و مانده‌های غذایی پادگان، به وسیله بیل مکانیکی، در حاشیه پادگان تعبیه شده بود و البته موش‌هایی هم به خاطر وفور نعمت، در آنجا پرسه می‌زدند، پرت کردم؛ دقیقاً نمی‌دانم مسؤولان پادگان، چرا و برای چه، دستور درست کردن آن چاله را داده بودند! شاید می‌خواستند بعدها و وقتی که کاملاً پر شد، رویش را با خاک بپوشانند. فردای آن روز و در زمان غذا گرفتن از سالن غذاخوری، بچه‌ها، دنبال ظرف‌ها بودند؛ به‌خصوص، دنبال قابلمه بزرگ تا مثل روال هرروزه، بروند و سهم غذای چندین سرباز را بگیرند و بیاورند؛ قابلمه‌ای در کار نبود؛ پرسیدند: کجاست این قابلمه و آخرین بار، چه کسی ظرف‌ها را شسته؟ گفتم: ظرفی شسته نشده است؛ گفتم: قابلمه، همراه با بقیه ظرف‌ها و قاشق‌ها، در داخل چاله نان است. گفتند: شوخی نکن؛ الان، وقت غذا، به سر می‌رسد؛ اگر پنهانش کرده‌ای، جایش را بگو برداریم؛ دیر می‌شود؛ می‌مانیم از صف غذا. گفتم: شوخی ندارم. گفتند: یعنی چه که داخل چاله است؟! مگر می‌شود؟ گفتم: شده دیگر؛ من به شما گفتم که حال و حوصله ظرف شستن را ندارم؛ بردم و همه ظرف‌ها را با اجازه‌تان، انداختم داخل چاله. این چاله پادگان هم، آن‌قدر گود بود که نمی‌شد بروی داخل؛ بچه‌ها رفته بودند و کنار چاله ایستاده بودند و یکی‌یکی، ظرف‌ها را با چه مهارت‌های خاصی و بعد از یک ساعت و اندی، با یک میله بلندی درآورده بودند؛ یعنی میله و شرایط چاله و ریزش بعضی قسمت‌های آن، طوری بود که وقتی می‌خواستی یک بشقابی را دربیاوری، چندین بار می‌افتاد و دوباره باید سعی می‌کردی و یا اینکه میله را می‌دادی به دیگری تا دیگری هم شانسش را امتحان کند. قابلمه که عمق داشت و تابه که دستگیره‌ای داشت، راحت بود درآوردنش و در همان ابتداء، قلاب کردند دوستان به میله و درآوردند اما درپوش قابلمه و بشقاب و قاشق‌ها، خیلی سخت بود درآوردنشان و وسیله‌ مناسبی هم برای درآوردن آنها نبود. این کار، عملاً تبدیل شده بود به یک مسابقه و بازی مهارتی که مشابه آن را بعضاً، در همین تلویزیون خودمان اجراء می‌کنند و نشان می‌دهند و جایزه هم می‌گذارند برایش. وقتی گلایه کردند، گفتم: شما باید خیلی هم خوشحال باشید از اینکه بعد از انداختن ظرف‌ها در چاله، نان خشک جدیدی نریخته‌اند در چاله؛ و الا نمی‌شد هیچ ظرفی را پیدا کرد. آن روز، ظرف‌ها را درآوردند اما چند نفرمان، بی‌غذا ماندیم و چند نفری هم داخل نان لواش، غذا گرفتند و غذایشان را با دست خوردند. چند نفر از دوستان هم در سالن، غذا خوردند؛ البته با دستشان. من خودم، آن روز را بی‌غذا ماندم و تا وقت شام که معمولاً غذای ساده و مختصری می‌دادند، منتظر ماندم. از آن‌موقع به بعد و تا آخر خدمت سربازی، دیگر هیچ ظرفی به من، ارجاع داده نشد.

ارسال نظر برای این مطلب