Comparative Education

فکر می‌کردم پروفسور مرده. اصلاً ما ایرانی‌ها، کسی را که زنده باشد، خیلی بزرگ نمی‌دانیم. برای ما، بزرگی ارتباط غریبی با مرگ دارد و چون توی کتاب‌ها، اسم او را خوانده بودم و به‌خصوص توی پاورقی‌ها همیشه توضیحات مفصلی از او درج می‌شد، دیگر مطمئن بودم که باید حداقل، پنجاه سالی از مرگ او گذشته باشد. خوب حالا پروفسور می‌آمد تبریز و من خوشحال بودم که او را خواهم دید. بالاخره می‌توانستم پروفسوری را که حتی تلفظ درست اسمش را نمی‌دانستم، ببینم اما آنچه که ناراحتم می‌کرد، این بود که پروفسور تنها نمی‌آمد؛ آقای سردبیر هم با او می‌آمد یا شاید هم او، با آقای سردبیر می‌آمد. اصلاً آمدن آقای سردبیر، خیلی مهمتر از پروفسور بود. بالاخره پروفسور، با وجود اینکه علیرغم تصور من زنده بود، آلمانی بود و من هم آلمانی نمی‌دانستم. در ثانی او درباره من چیزی نمی‌دانست و کلاً از دانشجو بودن یا نبودن من هم اطلاعی نداشت. اصلاً چرا اینقدر حرف را کش بدهم؟ من برای پروفسور اهمیتی نداشتم؛ فقط آقای سردبیر مهم بود. به‌خصوص اینکه با پروفسور می‌آمد. همینکه آقای سردبیر، با آدمی به آن بزرگی که فکر می‌کردم مرده باشد، می‌آمد معلوم بود که...

به نظرم، هشت نه ساله بودم؛ مثل همیشه، وایستاده بودم جلوی در خونه مادربزرگ؛ پدرم هم اونجا بود؛ داشت با دوستش، گفت و گو می‌کرد. اون طرف‌تر، در کنار خیابون، یه سرهنگی داشت با یه نفر صحبت می‌کرد؛ من رفتم کنارش وایستادم؛ می‌خواستم ببینم سرهنگه چی داره می‌گه و موضوع چیه؟ کنجکاو شده بودم؛ رومو برگردوندم به اون طرف تا وانمود کنم همینجوری ایستاده‌ام و متوجه این نشه که می‌خوام از حرفاشون سردربیارم؛ بعد دقایقی که برگشتم پیش پدرم، پدرم خندید و گفت: «تو فکر می‌کنی و فکر کردی سرهنگ یه مملکت، نفهمید توی الف بچه، واسه چی رفتی کنارش وایستادی؟»...

در چندساله اخیر، برخی از نوجوانان و جوانان ایرانی و البته اخیراً، میانسالان و پیرمردان و پیرزنان عاقل! و عاقله! هم به این جمع پرشور! ولنتاینی‌ها پیوسته‌اند. بسیاری از ایرانی‌ها! روز ۱۴ فوریه را که معمولاً 25 ام بهمن ماه است، با عنوان ولنتاین که مربوط به ما و فرهنگ ما نیست و البته برخی از خودی‌ها هم برای آن معادل‌های فارسی و تاریخچه‌های ایرانی می‌بافند، درحالی که معرف یک سبک زندگی غربی است، ‌جشن می‌گیرند و ابراز عشق می‌کنند! عشق، حالت بد و مذمومی نیست و همه انسان‌های عاقل، این موضوع را می‌دانند و جزو بدیهیات است و نیاز به بررسی فلسفی آن نیست و در فرهنگ خودمان، از خیلی وقت پیش و شاید قبل از اروپاییان، به مفهوم واقعی آن به کرار پرداخته شده است و با اندک تأملی در آثار شاعران و نویسندگان هم می‌شود به راحتی به این نتیجه رسید. با یک جستجوی ساده کلمه عشق و مشتقات آن در اشعار و نوشته‌های ایران زمین در طول تاریخ، در کتاب‌های یک کتابخانه مجهز یا به روش جستجو در اینترنت و در متون فارسی، با حجم بالایی از این کلمه مواجه خواهیم شد که نشانگر اهمیت آن است؛ پس ما ایرانی‌ها، با اصل عشق و عاشقی و عاشق و معشوق، مشکلی نداریم...

در فاصله زمانی 3 سال و 8 ماه و 3 روز گذشته از ایجاد وبلاگ، دوستان، حمایت کردند تا این وبلاگ، استمرار داشته باشد که جای تشکر دارد از تک‌تک این عزیزان. امروز هم می‌خواهم مثل سه سخن قبلی، مطالبی را که همه، به نوعی درگیرش بوده‌ایم و هستیم و بارها، شاهدش بوده‌ایم، ساده‌وار، با شما دوستان، در میان بگذارم تا شاید تکرار آنها، تلنگری باشد برای برطرف کردنشان.

بسیاری از ما ایرانی‌ها، بستنِ درِ پشت سرمان، ظاهراً کار خیلی شاقّیه! یعنی الآن، من بیش از دوماهه، به یه همکارم که به قول خودش، دوتا هم لیسانس داره و دوست داره در جمع، بهش آقامهندس بگیم و البته یک فوق‌لیسانس هم داره، نتونسته‌ام یاد بدم که وقتی از دستشویی خارج می‌شه، درِ ورودی را پشت سرش ببنده؛ در آخرین بحثمان در این خصوص، توجیهی که کرد، این بود که گفت: «من وقتی دستمو می‌شویم و می‌خوام بیرون بیام، نمی‌خوام دستمو به دستگیره درِ ورودی سرویس بهداشتی بزنم و به خاطر همین، در باز می‌مونه.» بیشتر ما ایرانی‌ها، معمولاً در سیفون کشیدن دستشویی‌ها و انواع دربستن‌ها، از درِ دستشویی گرفته تا درِ دوازه و حتی درِ دهن مردم، دچار ضعف هستیم...

چند پیشنهاد، برای حمایت از کالاهای ایرانی، در حوزه فرهنگ و هنر...

کم‌کم، به آخِر سال، نزدیک می‌شویم و برای چندمین بار و چندمین سال، دغدغه و اضطرابِ صدمه دیدن هموطنان، در ترقه‌بازی‌های چهارشنبه‌سوری، در دستگاه‌های دولتی مرتبط، مسؤولان، والدین، مدیران مدارس، مؤسسات غیردولتی و خلاصه، در تک‌تک هر شهروندی که به سلامت فرزندان این کشور، اهمیت می‌دهند، خودش را نشان می‌دهد و ادارات مختلف، از هم‌اکنون، جلساتِ پی در پیی را در این خصوص، تشکیل می‌دهند تا بلکه چاره‌ای برای آن بیندیشند.
این ‌به ظاهر جشن! و شادمانی، هرسال، از آن رنگ و بوی‌ سنتی‌‌اش که از خیلی وقت پیش، چه به‌درست یا چه به‌غلط، برایش تعریف کرده‌اند، دور و دورتر می‌شود ‌و بیشتر، به میدان جنگ، شبیه می‌شود که طی آن، هر نوجوان و جوانی و هر محله‌ای، می‌خواهد صدای مواد منفجره‌اش، ولو یک مقدار اندک، بیشتر از آن دیگری باشد و اینچنین می‌شود که چهارشنبه آخِر سال ایرانی‌ها، به تعبیری، عید چینی‌ها! می‌شود؛ چراکه در آن یکی دو شب، میلیون‌ها ترقه ساخت این کشور، در خیابا‌ن‌های ایران، منفجر می‌شود و دودش، به چشم شهروندان ایرانی و پولش، به جیب سازندگانش می‌رود...

در فرودگاه جده، در هنگام بازگشت به ایران که سوار هواپیما شدیم، برخی از همسفران، عرقچینشان را درآوردند و بر سرشان گذاشتند؛ وقتی علت را جویا شدم، برخی از آنها گفتند: خب باید بدونن ما از مکه داریم برمی‌گردیم و حاجی شده‌ایم یا نه؟!... 

اهل ايران بود؛ چند سالی رو، در خارج بود؛ پروفسور بود و تدريس هم می‌كرد؛ كارای تحقيقاتی انجام می‌داد؛ اين دفعه، می‌خواست روی خاكای كوير ايران مطالعه بكنه؛ واسه همين هم، سفارش داده بود براش چند گونی خاك بفرستن از ايران؛ می‌گفت: گمرك هر كشوری، به خاك، خيلی حساسه و گير می‌ده؛...