بیژامه

محمدرضا باقرپور 
  بازدید : 243
یکشنبه 30 آذر 1399 زمان : 22:51 
 نظرات (0)

یادمه وقتی کودک بودم، در محله‌مان، دعوای شدیدی شد؛ یادم نیست دعوا بر سر چه موضوعی بود. من دوچرخه‌امو نگه داشتم و وایستادم برای تماشا؛ محله، خیلی سریع شلوغ شد از رهگذران و از اشخاص محله و اونایی هم که در خانه‌هایشان بودند، با شنیدن هیاهو، بیرون ریختند. یه طرف دعوا، یه مرد تقریباً تنومندی بود که با بیژامه راه‌راه لیمویی‌رنگ و با یه چوب در دستش، داشت به طرف مقابل، حمله‌ور می‌شد و مرتب هم فحش می‌داد. مردم تماشاگر، گاه‌گاهی جلوشو می‌گرفتند تا بلکه مانع بشن اما او ول‌کن نبود. در حمله مجدد، وقتی اون آقا خواست چوبو بلند کنه و بر سر طرف فرود بیاره، کش بیژامه‌اش دررفت و بیژامه‌اش افتاد

همه خندیدیم؛ در محله، سروصدا بلند شد و یه غوغایی شد؛ همه، قاه‌قاه می‌خندیدیم؛ بچه‌ها بیشتر از بزرگترها می‌خندیدند. اون مرد چوبشو انداخت؛ سریع زیرشلواریشو کشید بالا و سریع هم رفت به طرف خونه‌اش. ما مدتها اون آقا رو دیگه در محله ندیدیم. می‌گفتند: خجالت می‌کشه بیاد بیرون. من از اون موقع به بعد و تا حالا، یادم مونده و یاد گرفته‌ام حتی برای گذاشتن یه کیسه‌زباله در جلو یا کنار دم در یا چند قدم اون طرف‌تر، شلوار بپوشم؛ اون‌هم با کمربند مدل قدیمی با سگک مردونه نه با این سگک‌های اسباب‌بازی اما حالا چه‌قدر می‌بینیم نوجوان و جوان‌هایی رو که با شلوارهای خیلی سبک و جلف می‌آن بیرون؛ با شلوارهایی که حتی در حد زیرشلواری هم نیستند.

ارسال نظر برای این مطلب