Comparative Education

خواندن مطالبی که هنگام سبزی پاک کردن مادرم، در روزنامه‌ها می‌دیدم و می‌خواندم، مانند چرت زدن‌های کوتاه ده، دوازده دقیقه‌ای، در گوشه اتاق خانه مادری، لذت‌بخش بود. 

محمدرضا باقرپور

مغازه، تا خانه خیلی دور بود؛ آن هم با پای پیاده اما فرصتی بود برای دیدن خیابان و مسیری که جز برای خریدن سنگک، شانس دیدنشان را نداشتم؛ این بود که تمام این راه را با اشتیاق، طی می‌کردم؛ آن روز هم به هوای سنگک، رفتم؛ یعنی مادر مرا فرستاد تا بلکه بشود نانی تهیه کنم. در مغازه، عمو و پدر داشتند ویژ ویژ می‌دوختند؛ دوخت‌های مستقیم و خیلی طولانی پیراهن کردی و من، با ذوقی عجیب، طاقه‌های پارچه را نگاه می‌کردم و لا به ‌لای طاقه‌ها، نگاهی هم به روزنامه‌های کهنه‌ای داشتم که به دیوارها چسبانده بودند و صدها بار آنها را خوانده بودم اما باز، کششی وصف‌ناشدنی برایم داشتند؛ آن کلمات ریز و درشت، جادوی کاغذ و کلمه و حروف؛ آن وقت بود که برای نمی‌دانم چندمین بار، رفتم روی چهارپایه و دو تا طاقه را توی قفسه جا به ‌جا کردم و شروع کردم به خواندن. این کلمات، برایم چه جذابیت وصف‌ناپذیری داشتند: «آگهی مناقصه». طوری این کلمه را می‌خواندم انگار شعری موزون است؛ برایم اهمیت نداشت مناقصه یعنی چه؛ همینکه روی کاغذ، به چیزی از جنس کلمه تبدیل شده بود، کافی بود.

هر صبح سردی و هر شروع سختی، با طلوع آفتاب، گرم و آسان می‌شود و یک رسانه صادق هم می‌تواند با بصیرت‌افزایی، نقش آفتاب را ایفاء کند.

محمدرضا باقرپور

دیروز، تو میدون میوه و تره‌بار دیدمش؛ داشت کارگری می‌کرد؛ باورش سخت بود برام؛ منو کشوند گوشه‌ای و ساعتی رو باهم گپ زدیم؛ می‌گفت:«وقتی کس و کاری بودم واسه خودم، همون موقع که کیابیا و اتیکت داشتم تو محله و تو بازار و یه جورایی، همه رو، شارژ می‌کردم و جربزه هر کاری رو هم داشتم، دوروبرم خیلی شلوغ بود؛ با اینکه اخم و تخم هم داشتم، اما همه شده بودن کبوتر جلد بامم؛ چپ می‌رفتم، راست می‌رفتم، همه قربون صدقه‌ام می‌رفتن؛ کم‌کم دوستام دیگه سریش می‌شدن؛ اون‌موقع‌ها که جوون بودم، وقتی بهم می‌گفتن: چاکرتیم،...