Comparative Education

مدتی قبل، در یکی از هنرستان‌ها، مدیر بودم؛ اون روز، چند نفر از استادان، در دفتر حضور داشتن؛ یه دانش‌آموزی، سراسیمه، وارد دفتر شد؛ وقتی دید تنها نیستم، گفت: آقا اجازه؟ بعداً می‌آم؛ می‌گم! گفتم: نه، راحت باش و همین الآن، بگو. گفت: آقا اجازه؟ و با یه مقدمه‌ای و با صغری کبری کردن و پوزش خواستن، سرانجام گفت: فلان دانش‌آموز، ادای شمارو درمی‌آره همیشه و تقلید می‌کنه شمارو؛ حرکات شمارو انجام می‌ده و صداتونو درمی‌آره آقا. گفتم: باشه می‌تونی بری. زنگ تفریح بعدی، گفتم بگن اون دانش‌آموز بیاد دفتر. وقتی اومد، بهش گفتم: شنیده‌ام تقلید هم می‌کنی؟ درسته؟ گفت: آقا نه؛ آقا ببخشید؛ آقا دیگه از این کارا نمی‌کنم؛ آقا... گفتم: بسه دیگه؛ باید اجراء کنی؛ نقش منو، اجراء کن. گفت: آقا نمی‌تونم؛ آقا این دفعه رو ببخشید. گفتم: اجراء کن؛ زود باش. گفت: آقا اینجا که نمی‌شه پیش آقا معلمان. گفتم: زود باش اجراء کن...

اللهم صل علی محمد و آل محمد...

با سلام و عرض ادب و احترام، در شبی که دوباره، بوی خوش بهار، شامه زمین را نواخته و بزرگواری از دیار عشق و معصوم‌تر از نگاه باران، آسمان مدینه را معطر كرده‌ و عشق و عاشقی را به ما یاد داده، توفیقی شد تا دوباره، سخنی با دوستان محترم داشته باشم؛ امشب، مدینه می‌خندد و طوس، غرق در نور است. به نوبه خود، فرخنده میلاد با سعادت حضرت امام علی بن موسی‌الرضا علیه السلام را به همه عشاق و همه انسانیت، تبریک می‌گویم.

در سه ماه و دوازده روز گذشته بود که با پیشنهاد یکی از استادان باسواد و البته نه زیاد خوش‌اخلاق یکی از کلاس‌های درس که اصرار داشت برای ارایه درس مربوط به ایشان، حتماً وبلاگی را ایجاد کنم و مطالب درسی‌ام را در وبلاگ قرار دهم و از طرفی من هم واقعاً چنین فرصت و حوصله‌ای را نداشتم و کمی هم تنبلی می‌کردم و دلایل دیگری هم داشت که مایل نبودم وبلاگ داشته باشم و فرصت کافی هم برای به روز کردن آن نداشتم و چندین بار هم از ایشان خواستم تا مطالبم را طور دیگری به ایشان بفرستم و وبلاگ ایجاد نکنم و ایشان قبول نکردند، درنهایت، این چنین شد که وبلاگی را ایجاد کردم که می‌بینید و اکنون پشیمان هم نیستم و راضی‌ام. من وبلاگ خود را، درواقع، به عنوان تکلیف درسی دانشگاهی ایجاد کرده بودم اما برخی عوامل، دست به دست هم دادند تا اینکه حیفم آمد بعد از گذراندن واحد درسی مربوط، حذفش کنم...

می‌گفت: اولین باری بود که برا تدریس، به کلاس می‌رفتم؛ گلوم بدجوری گرفت؛ نمی‌دونم عصبی بود یا اینکه به بوی ادکلن‌های جورواجوری که زده بودن، حساس شده بود؛ شاید هم از سر اضطراب بود؛ جوری شد که حتی یک کلمه هم نتونستم حرف بزنم...